POŚMIERTNOŚĆ A ŚLADY CIELESNOŚCI
POŚMIERTNOŚĆ A ŚLADY CIELESNOŚCI
Ewelina Mąkosa
promotor: profesor Leon Tarasewicz
24.05- 8.06.2019
Ewelina Mąkosa w swoich działaniach artystycznych stara się znaleźć i uchwyci
ślady cielesne na przedmiotach. Analizuje losy i historie pośmiertnych artefaktów, które zmarli pozostawili po sobie, a bliscy zachowali jako nośnik wspomnień. Artystka bada przestrzenie pośmiertne, oczekujące uporządkowania czy likwidacji. Na podstawie zebranego materiału rozważa, jak relacja ludzi starych z przedmiotami zmienia się w kontekście przemian technologicznych.
Profesor Leon Tarasewicz:
„Jest taka cisza w człowieku, która przychodzi, gdy odchodzą najbliżsi. Niby wszystko dookoła jest takie same jak zawsze a jednak jest inaczej. Uświadamiasz wtedy sobie, że sens życia był tworzony razem z innymi, a gdy ich zabrakło następuje cisza, cisza pośmiertna. Szklanka z wodą, łyżka, ręcznik, poduszka już są niepotrzebne, chociaż wszystko jest na tym samym miejscu jak zawsze. Nawet wyczuwasz obecność ciepła tej drugiej osoby i słyszysz jej oddech, szept, kroki, ale to tylko twoja wyobraźnia, bo realność jest już zupełnie inna. Nie możesz tego zaakceptować i wytwarzasz przestrzeń, której tak naprawdę nie ma, a jednak istnieje, czas, którego myślałeś, że nie ma, a trwa. To właśnie nieobecna obecność tamtej osoby kreuje dzisiejszą przestrzeń, która poszerza twoją wyobraźnię, tak jak odkrywanie nowego nieznanego nadaje sens sztuce. Bez tego bylibyśmy ciągle w zastanej kulturze, powtarzali codzienne rytuały życia, tak samo definiowali pojęcia. Jednak przekroczenie granicy, którą znamy, budzi kreatywność, uczy radzi sobie w nowej sytuacji, ujawnia sposoby na przetrwanie w innych realiach, rozwija myślenie.”